Keszyk z seri spacerkiem po parku zdrojowym

Park Zdrojowy w Świnoujściu – zabytkowy park na wschodnim skraju wyspy Uznam (w kwartale pomiędzy ulicami: Sikorskiego, Bolesława Krzywoustego, Sienkiewicza, Kapitańska, Jachtowa, Mieszka I), krajobrazowy, o powierzchni 58 ha, utworzony w 4. ćwierćwieczu XVIII, znacznie powiększony w 1. połowie XIX.

Założenie Parku Zdrojowego pokrywa się z początkami miasta Świnoujście w 1765 i budową kurortu pół wieku później. Otwarcie pierwszego sezonu kąpieliskowego odbyło się w 1824, a pierwszy dom zdrojowy oddano do użytku już w 1826 (położony był w pobliżu nabrzeża portowego, niestety został rozebrany zaraz po wybuchu I wojny światowej). Zanim to nastąpiło, przeprowadzono prace hydrotechniczne, by przekształcić dawną mieliznę przymorską w nowy ląd umocniony roślinnością. Na takim terenie powstało stosunkowo niewielkie założenie zieleni komponowanej. W rozwój uzdrowiskazaangażował się sam nadprezydent Pomorza (Królestwo Prus) Johann August von Sack, dzięki któremu projekt Parku Zdrojowego opracował Peter Joseph Lenne, słynny pruski architekt ogrodów. P. J. Lenne w 1827 przesłał z Sanssouciokoło 1,5 tysiąca sadzonek drzew i krzewów. W roku następnym, park był już właściwie skomponowany. W kolejnych latach ulegał jedynie modyfikacjom, w okresie międzywojennym został powiększony o Zachodni Park Zdrojowy, który zamyka ul. Matejki. Choć nie zachował się żaden dokument planistyczny sławnego projektanta parków i ogrodów, badacze analitycy nie mają wątpliwości co do autorstwa założenia parkowego w Świnoujściu. Potwierdza to czytelny układ alejek, główne osie południkowe, równoleżnikowe i diagonalne, place i ronda na przecięciu dróg, układ wodny oraz układ zadrzewień w zachodniej i centralnej części parku (architekt krajobrazu Małgorzata Haas-Nogal w analizie historyczno-kompozycyjnej do projektu rewaloryzacji Parku Zdrojowego w Świnoujściu, 2000)

Opis skrzynki pochodzi z serwisu Opencaching.PL.